Dromen moet je leven

In oktober was het eindelijk zover. Ons echte avontuur ging beginnen. Al die tijd was het lastig in te schatten wanneer we er klaar voor zouden zijn om te reizen. Elke keer hadden we weer een nieuwe reden om toch iets langer in Nederland te blijven. Verjaardagen, afrondingen aan de camper, reisvaccinaties. Toen besloten we dat de camper af genoeg was. Verdere klusjes pakken we van de lente wel weer op. Op de dag dat we wilden vertrekken hadden we lekkage aan het dak. Gelukkig konden we de dag erna gelijk terecht bij de carrosseriebouwer en werd het gerepareerd. We vertrokken zonder afscheid. Want we hadden ook niet het gevoel dat we echt afscheid moesten nemen. We hebben alleen een nieuwe levensstijl, waardoor we iets verder uit elkaar zijn. Maar we komen gewoon weer een keer terug.

We zijn vrij vlot door Frankrijk gereden, omdat het elke dag regende. Eerst een nachtje in Dunkirk, toen naar Harcourt, Les Ormes, Castillon-de-Castets en als laatste bestemming in Buzy. In Buzy hadden we perfect uitzicht op de Pyreneeën. Dat voelde magisch. En eindelijk hadden we een dag zonder regen. Zodat we lekker konden wandelen. We verbleven twee nachten om uit te rusten, als voorbereiding op het rijden door de Pyreneeën. De bergen zijn zo ontzettend mooi. En het idee van het koude, natte Nederland nog verder achterlaten voelde zo goed. 

We kwamen aan in Spanje. Ik zag bordjes die verwezen naar de pelgrimsroute, ‘Santiago de Compostella’. Iets waar ik al veel over gelezen en gehoord heb. Misschien wil ik daar op een dag ook nog wel lopen met Marnix. 

De vreugde die we voelden bij de aankomst in Spanje en de ruimte om te dagdromen, maakte al snel plaats voor chaos. Want toen we hoog in de bergen pauze gingen houden, lag er ineens een plasje vloeistof onder de camper. Marnix had spontaan geen trek meer in een broodje. Een paar meter voor ons, stonden ook twee mannen met hun busje. Daar lag een vergelijkbare vloeistof onder. Dus we gingen naar hen toe voor meer info. Ze zeiden dat de motor door het stijgen zo warm wordt, dat het de druk verhoogt. Hierdoor kan de koelvloeistof gaan lekken. Ze adviseerden om gewoon even te wachten, de motorkap te openen en koelvloeistof of water toevoegen. Dan kun je weer verder. 

Ondertussen was het plasje onder onze camper een enorme plas geworden. En toen we de motorkap wilden openen, kregen we er geen beweging in. Hij zat vast. Het lukte ook niet met wat meer geweld of een schroevendraaier ertussen. Dus werd het tijd voor hulp vanuit de verzekering. Marnix belde rond 13.00u. We werden al gewaarschuwd: “het kan even duren het is siësta tijd”. Rond 17.00u kwam er een vrachtwagen om ons op te halen. Nou ja.. ons.. er mocht maar 1 persoon met de chauffeur mee in de vrachtauto (wettelijk bedacht, anders kon hij zijn rijbewijs kwijtraken). De ander moest aan de weg wachten op een taxi, die we zelf nog moesten bellen. 

Gentleman als Marnix is, mocht ik mee in de vrachtwagen en bleef hij achter om op de taxi te wachten. Ik vond het echt helemaal niks dat we ineens uit elkaar moesten. We waren blij toen we rond 19.00u in onze eigen camper konden slapen en een pizza konden opwarmen naast het terrein van de garage. De volgende dag viel het probleem wel mee. Er was een bout los gegaan waardoor de camper diesel lekte. Maar hoe ze nou die motorkap openkregen.. ik heb geen idee. Maar het werd gerepareerd en we konden weer verder. 

Sinds die tijd zijn we van Zaragoza, Xeraco via Denia naar Ibiza gegaan.

Ibiza, de plek waar Bas en Mira sinds 2 jaar wonen en met hun twee hondjes een B&B runnen. Mira, mijn partner in crime vanuit de massageopleiding in 2015/2016. Het was fijn om elkaar weer te zien en het voelde als thuiskomen bij hun grote villa met mega tuin. Marnix en ik hadden ineens enorme bewegingsruimte en genoten van Bas helpen in de tuin met bladeren opruimen. Ik verbaasde mij erover hoeveel werk er komt van bomen. De dagen erna zetten Marnix, Bas en nog wat vrienden een sauna in elkaar. Mira en ik gingen lekker samen een avondje weg. Marnix en ik hebben heerlijk gewandeld en gefietst op Ibiza. En we zijn met Bas, Mira en nog een aantal anderen gezellig tapas gaan eten en daarna naar het Light Festival Ibiza geweest. Kortom we hebben weer fijne herinneringen gemaakt. Om vervolgens onze laatste dag verzadigd te gaan wildkamperen, voordat we weer afscheid namen van het eiland. 

Inmiddels zijn we alweer een aantal plaatsen verder. We rijden voornamelijk aan de kust, omdat het hier het warmst is. Van Denia, naar Muchavista, naar Murcia. Nu staan we in Roquetas de Mar. Op de meeste plaatsen blijven we ongeveer een weekje staan. Soms iets langer, soms iets korter. Dit keer iets langer, want we vinden dit echt een fijne plek. 

Maandag gaan we richting Malaga. We zijn van plan om net iets verder in Torremolinos te kamperen. Na een paar dagen gaan we naar Gibraltar, een Brits gebied in het zuidelijkste puntje van Spanje. En daarna is het tijd voor Marokko. Iets wat ik stiekem best wel spannend vind. Vooral omdat mijn internet het daar niet doet. 

Lees het vervolg Noord-West Marokko