Dromen moet je leven

Het is koud, nat en grauw in Nederland. Weer waar maar weinig mensen vrolijk van worden. En dat in de zomer. Eerlijk gezegd word ik er stikchagrijnig en best wel down van. We hebben de tweede nacht in ons nieuwe huis (de camper) er op zitten. En zoals mijn lieve oud-collega Ans het beschrijft: ‘erger kan niet, dus als je dit doorstaat kan je alles aan’. Precies dit weer is waarom ik graag op reis wil. En natuurlijk ook mijn nieuwsgierigheid naar de rest van de wereld en het avontuur met mijn lief!

Terugblik

De eerste maand nadat we het huis verkocht hebben, verbleven we in een hotel in Hoofddorp. Het ontbijten was leuk. Dagelijks aten we wel vaak hetzelfde, maar elke keer waren er andere gasten om te observeren. En zoals ik eerder omschreef, was de eerste nacht even gek. Het was alsof we op vakantie waren, maar nu gingen we niet meer naar huis. Het leven in het hotel wendde al snel. Binnen 3 dagen noemde ik het al ‘(t)huis’. En de meeste dagen verliepen met een vergelijkbare structuur als de dag ervoor. Ontbijten, klussen, af en toe naar een bouwmarkt. Soms bezoek van Marnix familie of vrienden. ’s Avonds op de kamer een salade met een broodje eten, een biertje en een wijntje. Soms uit eten of picknicken in een parkje. Het was een fijne maand met niet al te veel prikkels. We twijfelden om het hotel nog een maand te verlengen. Maar ik was toe aan meer afwisseling en keek uit naar wat reuring in ons leven.  

Nijkerkerveen

We vertrokken naar Nijkerkerveen om daar 3 weken verder te klussen op de oprit van mijn ouders. Lekker slapen in huis op zolder en douchen wanneer we wilden. Ik had grootse plannen om nog veel sociale dingen te gaan doen, zoals wandelen en op visite gaan. Maar het klussen neemt veel meer tijd in beslag dan ik had ingeschat. Marnix heeft keihard gewerkt en wij zijn heel ver, maar nog niet klaar. Terwijl Marnix hard kluste, naaide ik gordijnen met wat hulp van mijn moeders beste vriendin. Mijn neefjes kwamen ook helpen met klussen. Regelmatig kwam er spontaan bezoek van familie en vrienden. Dat was ik in de afgelopen jaren niet meer gewend, omdat mijn vrienden en familie niet bij mij in de buurt woonden. Ik kon daar wel van genieten. Maar ik merk ook wel dat ik niet meer ben wie ik vroeger was en mijn sociale limiet tegenwoordig sneller is bereikt. Ik vind het zo super gezellig, maar moet echt bijkomen met een boek of een rondje wandelen met de hond van mijn ouders. 

In de afgelopen jaren is er veel veranderd op sociaal gebied en heb ik de meeste mensen die betekenis voor mij hebben nog maar weinig gezien. Het kost voor mij extra veel energie om alle indrukken te verwerken. Wel heb ik erg genoten van de spontane bezoekjes, de interesse in de camper en even kletsen op de oprit. Als ik ergens naartoe ging, kwam ik vrienden, familie of kennissen tegen. Dan voelde ik toch het enthousiasme van het oude, vertrouwde bekende. Een feestje hier, een uitnodiging daar. Even naar familie en het huis van mijn overleden opa en oma nog een keer bekijken. Nogmaals afscheid nemen van hoe alles vroeger was en het verleden een plekje geven. Ik wilde nog zoveel meer doen. Meer tijd, meer energie, meer geven, meer ontvangen. Maar al dat meer willen, geeft mij alleen wel een gevoel alsof ik chronisch te kort schiet. Sommige vrienden waar ik graag tijd aan wilde besteden heb ik bijvoorbeeld niet eens gezien. De tijd gaat zo snel voorbij. Ik merk dat het voor mij echt heel apart voelt dat ik 9 jaar geleden uit Nijkerkerveen vertrokken ben. Daar voor mijn gevoel niet echt meer hoor, maar wel zo welkom ben. Dat ik mij er zo thuis kan voelen, maar ook weer niet. Het tegenstrijdige verlangen van daar wel en niet willen zijn.

Terug naar Hoofddorp

Na 3 weken gezelligheid en al die indrukken wilde ik graag even niks. Even bijkomen, afstand om mijn gevoelens op een rijtje te zetten en alleen te zijn met mijn lief. We gingen 5 dagen terug naar Hoofddorp in een ander hotel. Ik pakte mijn dagelijkse ritme weer op. Lekker naar de Albert Heijn XL in het centrum fietsen. Weer de duidelijkheid van elke dag maaltijdsalades en stoommaaltijden. Want een mens zoekt toch een soort houvast in tijden dat alles verandert.