Dromen moet je leven

Soms heb je gewoon een luchtig en goed gesprek nodig en een beetje zon aan het water om weer op gang te komen. Ik voelde me al een tijdje geblokkeerd om te schrijven. Ik kan altijd alleen schrijven over dingen die mij echt bezig houden op het moment van schrijven of over onderwerpen die ik echt boeiend vind. Ik probeer altijd zo positief mogelijk te zijn in wat ik deel, omdat het in mijn ogen niet veel toevoegt voor een ander om negatief te zijn. Soms lukt dat, soms niet. Dat betekent niet dat ik alleen maar wil schrijven over alles wat makkelijk en luchtig is, juist niet. Ik vind het ook leuk om moeilijke gevoelens of situaties te delen in de hoop dat een ander er iets aan heeft dat ik het deel. Wellicht helpt het een ander of is het puur vermaak, ook prima. 

Waar het om gaat is dat het mij niet zo aansprak om mijn realiteit te delen. Ik werk zo ongeveer 2 jaar lang vanuit huis en loop elke dag een rondje. Ik heb veel fijne momenten met mijn vriend. Af en toe bezoek ik familie of heb ik een afspraakje met een vriendin. Dit allemaal niet zo vaak meer als vroeger, want de coronamaatschappij in combinatie met mijn angst en paniekaanvallen hebben mij een beetje beperkt in de afgelopen jaren. Angst is iets wat ik niet graag met mezelf associeer, maar blijkbaar is het toch nog steeds een onderdeel van mij. Het vraagt ruimte. Het heeft een beperkend effect op mij, waarschijnlijk op iedereen die er last van heeft. 

Misschien verrast het je als je mij al sinds het begin van het bloggen volgt. Misschien niet. Maar ik heb jarenlang helemaal geen last van de beperkingen van angst gehad. Ik sprong van het ene in het andere diepe en ik vond de onzekerheid en de spanning soort van lekker. Het gaf een kik om zoveel mee te maken. Maar als inmiddels 30-plusser heb ik geleerd dat je zoveel spanning niet eeuwig volhoudt. 

Inmiddels is mijn leven relatief rustig. Ik woon sinds anderhalf jaar samen. Heb alweer 4 maanden dezelfde baan. Dit laatste mag je met lichte sarcasme lezen, 4 maanden is niet zo lang, I know. Maar goed, wat ik wil vertellen is dat ik voor mijn gevoel geland ben en tot rust mag komen. Rust maakt ruimte, ruimte voor gevoelens en delen van mezelf die ik blijkbaar een lange tijd heb proberen te onderdrukken. Ondanks mijn drang naar avontuur moet ik ruimte maken om oude spanning te verwerken. Ik word door mijn lijf, maar ook door mijn dromen, gedwongen om de confrontatie met mijn gevoelens aan te gaan. 

Wat ik wil bereiken met het delen van deze tekst? Weinig. Ik wil op gang komen. Mijn drempel om te delen weer overstappen. Ruimte maken om binnenkort te schrijven wat ik graag wil delen, maar nog even niet lukt. Dit schrijven met het idee om het te delen voelt bijna net zo spannend als rijden op de snelweg, terwijl een bestuurder in een andere auto onverwachts reageert en mij een lichte hartverzakking bezorgt. 

Het leven heeft mij de laatste tijd veranderd. Het deel van mij met lef en het deel van mij met angst proberen vrienden te worden. Middels weer meer te schrijven hoop ik weer helemaal in mijn kracht te komen en weer stappen te maken. 

Tot snel!