Dromen moet je leven

Het schrijven was mij tot nu toe niet meer gelukt. Terwijl mijn liefde voor schrijven nog steeds heel groot is. Vandaag kan en durf ik eindelijk mijn gedachten weer te delen. November 2019, de maand waarin ik alle controle verloor, de tijd waarin ik besefte dat ik geen vertrouwen meer voelde, niet in anderen, niet in mezelf en mijn lichaam. De angst dat ik het niet zou redden in deze maatschappij en niemand mij zou begrijpen en kunnen helpen. We zijn nu 17 maanden verder en het herstel/groeiproces is nog steeds in volle gang.

Soms lees ik verhalen van mensen die een burn-out overwonnen en een (aantal) jaar later een coachingsbedrijf zijn begonnen. Succesverhalen van mensen die hun ervaring als een cadeau zien. Het was ooit ook mijn droom om coach te worden, maar ik zie de ingang die kant nog niet op. Gewoon beginnen is voor mij geen optie. Ik vind dat ik eerst echt heel goed moet zijn en een duidelijke verwachting van de dienst moet kunnen uitspreken. Het vertrouwen van mensen die hulp vragen wil ik niet beschadigen.

Kortom ik ben er nog niet klaar. Ik wil eerst nog veel meer leren, steviger in mijn schoenen staan, meer levenservaring opdoen, meer begrijpen. Beseffen waar we sinds vorig jaar in beland zijn met de Covid-veranderingen. Onderzoeken hoe ik over ‘het nieuwe normaal’ denk en wie ik op dit moment ben.

Terug naar waar ik ben gebleven, 17 maanden zijn verstreken nadat ik in een burn-out was beland. Ik ben op papier alweer 10 maanden volledig hersteld, maar in de praktijk golft er af en toe nog een vlaag van paniek door mijn lijf. Hersenen hebben het talent om onlogische verbanden te leggen, waardoor ik soms nog in de overlevingsstand schiet. Vechten, vluchten, bevriezen. Ik ken ze allemaal en schiet, iets te vaak naar mijn zin, nog alle kanten op. De auto is mijn favoriete plek om alle mechanismen te doorleven. Op lastige dagen verkramp ik zodra ik zie dat een auto voor mij remt. Ik krijg hartkloppingen wanneer ik stilsta, omdat een brug open staat. Voor mijn gevoel moet ik constant bewegen en heb ik heel veel ruimte nodig, maar vooral controle.

De afgelopen bijna anderhalf jaar stond voor mij in het teken van genezing. Vanaf nu mag ik weer gezond gaan groeien, mezelf weer verder ontwikkelen, nieuwe dingen leren, nieuwe mensen leren kennen, nieuwe inzichten op doen. Om dit proces te ondersteunen ben ik gestopt met mijn baan als Teamleider support op een ICT afdeling. Sinds 1 april heb ik mijn eerste stappen gezet om een ander carrièrepad te gaan bewandelen, iets dat misschien beter bij mij past. Ze noemen het ‘online HR adviseur’ en wat het allemaal precies inhoudt ga ik allemaal nog ontdekken.