Dromen moet je leven

Wow.. het is weer ontzettend lang stil. Meestal was ik stil als ik in de knoop zat met mezelf of in een drama hing binnen een relatie of wanneer mijn werk te veel energie vrat. Momenteel weet ik de directe reden niet. Op sommige dagen voel ik mij mega happy en kan ik de hele wereld aan. Op andere dagen zit mijn hoofd vol vragen. Gisteren was mijn happydag. Vandaag is mijn dag vol vragen, waarbij de overkoepelende vraag is.. neem ik mezelf te serieus? Ik durf het bijna niet te schrijven, omdat mijn leven chaotischer en gevarieerder is dan het leven van vele andere mensen, maar dit is mijn pad, dus het is niet te vergelijken met dat van iemand anders, maar toch.. Ik woon al 21 maanden in hetzelfde huis, heb al 10 maanden dezelfde baan en probeer al 3 jaar mijn massageopleiding af te ronden. Het schiet niet op. Voor mijn gevoel sta ik stil, leef ik niet genoeg het leven van mijn dromen en weet ik ook nog niet goed hoe dat mij wel gaat lukken in deze op geld gerichte maatschappij. De theorie van de massageopleiding is heftig. Ondanks dat ik een jaar lang elke week 8 uur les heb gevolgd blijft de theorie niet zo hangen. Medische basiskennis is pittig. Terwijl we allemaal een lichaam hebben, kennen de meeste mensen dit belangrijkste bezit op aarde nauwelijks en ergens snap ik dat wel, want het is zo ontzettend complex en interessant tegelijk. Goed ik dwaal af.

Vandaag is zo’n dag waarop er zoveel vragen door mijn hoofd gaan. Waarom woon ik eigenlijk in Vinkeveen? Hoezo heb ik vandaag pas ontdekt dat ik een super aardige buurvrouw heb die volgende week gaat verhuizen.. mooi op tijd om kennis te maken, we hadden elkaar in deze twijfelachtige lonelymomenten gezelschap kunnen houden. Vanochtend voelde ik mij mega gelukkig. Vanmiddag liet ik even mijn hart spreken en kwam er zoveel chaos uit. Moet ik doorzetten in de dingen die ik doe? Of kan ik beter alles weer loslaten en opnieuw beginnen? Een nieuwe baan zoeken? Een nieuw huis vinden? Of op reis gaan zonder spaargeld.

Een deel van mijn vriendinnen gaat trouwen, huizen kopen, baby’s krijgen en herinneren mij aan het leven dat gewoon doorgaat. Ik word blijkbaar ook ouder en soms beangstigd mij dat. Ik kan mij gewoon niet meer voorstellen dat ik het volhoud om met een man samen te leven en om rekening te houden met iemand die constant in ‘mijn ruimte’ is. Sinds mijn laatste relatie voorbij ging lijkt mijn kinderwens ook ineens verdwenen. Vanaf jongs af aan tot aan november wilde ik graag moeder worden, het liefst 3 kinderen. Sinds december voel ik er niets meer bij als ik er aan denk. Hoe kom ik de dag door als mijn nacht wordt onderbroken? Hoe kan je überhaupt alles tegelijk doen? Kinderen.. werken.. een beetje een sociaal leven leiden en inmiddels heb ik ook geleerd dat het belangrijk is om tijd voor jezelf te nemen, hoe dan? Alles tegelijk.. Ik vind het een verstikkende gedachte, maar goed.. misschien verandert deze hele gedachtegang ooit nog eens.

Naast de vriendinnen die grote levensveranderende stappen zetten, heb ik ook nog vriendinnen die daar nog niet mee bezig zijn en die in een vergelijkbare vrijheid leven als ik. Zij zijn wat meer bezig met de activiteiten die dichtbij de verlangens van hun hart liggen, wat mij weer geruststelt en inspireert. Goed.. ik heb het punt bereikt waarin ik niets wil, geen kinderen, geen man en toch wil ik ook weer alles, verlang ik naar een soort stabiliteit, een balans, een beetje gezelschap, maar dan precies zoals ik het wil..