Er zijn momenten waarop het goed gaat maar ik niet schrijf, omdat ik druk ben met een nieuwe baan, een verwaarloosde studie of een uit de hand gelopen hobby. Of soms ben ik druk met huizen zoeken of langsgaan bij vrienden of familie. Tijdens sommige periodes heb ik geen zin om te schrijven, wil ik ineens mijn leven minder delen. Maar de laatste tijd kon ik niet schrijven, omdat ik niet wilde delen hoe ik mij echt voelde. Ik wilde mezelf niet confronteren met wat er echt in mij afspeelt en daardoor vlogen mijn emoties alle kanten op. Ik wilde het hoofdonderwerp van mijn huidige leven niet opengooien, omdat ik het zelf niet meer begrijp. Maar ik merk dat dat het enige is dat ik kan schrijven. Ergens ben ik gedwongen om hetgeen wat mij het meest bezig houdt te delen en dat vind ik maar niks. Ik wil niet vertellen dat ik de liefde verdomd lastig vind. Ik wil alleen maar vertellen dat alles mooi is en dat ik happy ben, net als de rest van de onlinewereld. Maar zo ben ik niet, want wat ik wil is juist die openheid en eerlijkheid, juist die twijfel delen met wie dan ook die er respectvol mee omgaat.
De liefde dus. Ik loop vast in de dingen van mijn leven, omdat ik de liefde niet zo goed meer begrijp. En ik begrijp de huidige vorm van relaties en omgang met elkaar niet zo goed meer. Wat is er mis gegaan in mijn generatie? Of uberhaupt in relatie/datingland? Als ik kijk naar de mensen die ik uit mijn dorp ken dan waren er al veel die de liefde al jong gevangen hadden met een ring, maar als ik de getrouwden personen nog eens naloop, dan is het grootste deel alweer gescheiden met of zonder kinderen. En dan hebben we de leeftijd van 30 nog niet eens bereikt. En als je naar de Amsterdamse markt kijkt, lijken de meesten bindingsangst te hebben of alleen geïnteresseerd te zijn in open minded vrouwen die het monogame bestaan maar ouderwets vinden. De mensen van mijn leeftijd die steeds weer op de vrijgezellenmarkt terechtkomen laten altijd wel wat achterdeurtjes openstaan. Exen loslaten is ook niet meer van deze tijd, want via Facebook of Instagram willen we toch wel volgen hoe het met ze gaat.. Waarom?
Ik merk dat ik het zelf ook lastig vind om mensen compleet uit mijn leven te verwijderen, maar is het soms toch niet gezond om los te leren laten als je verder wilt gaan? Ook als het pijn doet? Is het niet gewoon een onderdeel van het leven? Ik klink misschien gefrustreerd of verward, maar dat zijn de dingen waar ik de laatste tijd steeds over nadenk. Zou ik de man die voor mij kiest mogen vragen zijn oude liefdes uit zijn leven te verwijderen? Zou ik mogen vragen Facebookconnecties te ontvrienden uit liefde voor mij? De liefde van tegenwoordig vind ik nogal ingewikkeld en soms zou ik willen dat ik voor het onlinetijdperk leefde, want toen was alles nog zo overzichtelijk.
Dromen moet je leven 
3 reacties op “Relaties, loslaten, online wereld”
Vind het prachtig dat je zo open over je schrijft. Dat iedereen kan lezen.
Loslaten is soms nodig maar voor je dat kan moet je het verwerken. Als je het verwerkt hebt kan je pas loslaten.
Nu deze tijd gaan ze snel samenwonen of trouwen maar al even snel gaan ze uit elkaar. Een relatie kan niet langdurig meer zijn precies.
Dit brengt natuurlijk de tijd met zich mee.
En ja mensen in een relatie kunnen nog moeilijk praten met elkaar.
Dus zoek niet altijd de fout bij jezelf.
Aum Shanthi
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel voor je mooie heldere reactie! Erg fijn dat je reageert en dat je benadrukt om de fout niet altijd bij mezelf te zoeken! Goed om even op mij in te laten werken! 💗
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is vaak dat je de fout bij jezelf legt maar dat zeker niet nodig is.
Want jij staat anders in het leven dan anderen.
Aum Shanthi
LikeGeliked door 1 persoon