‘Ik zie geen verschil met de eerste scan’, vertelt de dokter

‘Waarom heb je geen schoenen aan?’, vraagt mijn collega wanneer ik hem op de gang tegenkom.
‘Dan kan niemand mijn lievelingssokken zien’, antwoord ik hem, ‘Kijk ze hebben ook oortjes, zie je?’
‘Het moet niet gekker worden.’
Het leven is goed voor mij op dit moment. Ik kan mezelf zijn op de Servicedesk bij de Brandweer en als het koud is mag ik zelfs een fleecedekentje pakken.

Vandaag had ik weer een afspraak bij de chirurg, hij wil mijn nek in de gaten blijven houden door zo af en toe een scan te laten maken op de afdeling Radiologie. ‘Ik zie geen verschil met de eerste scan’, vertelt de dokter. Dit keer ben ik tevreden, want de vorige keer had hij mij uitgelegd dat het een goed teken was, dan is het tenminste niet achteruit gegaan. In tussen tijd heb ik de overslag en de salto weer op de trampoline geoefend en een paar keer ongeveer op mijn hoofd gestaan met yoga. Ik ben gelukkig, want daar kan ik dus gewoon mee doorgaan. Terwijl ik wat klaag over duizeligheid en concentratieproblemen, geeft de chirurg aan dat de banden in mijn nek wat opgerekt zijn (al vanaf de eerste foto) en dat ik mijn hoofdpijn wel af kan schuiven op dit nekprobleempje, maar voor de rest van mijn klachtjes kan ik beter naar de huisarts. Daar wacht ik voorlopig nog even mee. Ik vraag mij af of deze dokter verdronken is in zijn specialisme, want holistisch gezien staat alles met elkaar in verbinding en wil ik zelfs de krampachtige pijn van onder mijn voeten nog afschuiven op mijn nek, maar dat durf ik de dokter niet te vertellen, straks neemt hij mij niet meer serieus.
‘Mag ik nu ook weer in de achtbaan?’, vraag ik hem.
‘Binnenkort al bedoel je?’.
‘Ja?’
‘Over een tijdje mag dat wel, maar wacht daar nog maar even mee.’
Mijn belangrijkste vragen zijn beantwoord. Ik bekijk de scan nog goed. Het breukje, deukje, dingetje is voor een leek als ik ver te zoeken zo op wervel C6. Het enige dat mij opvalt is het oorringetje middenin mijn hoofd.

Ondertussen gaat het leven gewoon door en wisselt mijn gevoel zich steeds weer af van geluk naar wanhoop en weer terug. Ik probeer balans te vinden, maar steeds duidelijker besef ik dat ik mezelf uit balans blijf houden door al die verwachtingen die ik aan mezelf, andere mensen en aan het leven stel. Het blijft onrustig door alle processen die door mijn hoofd blijven gaan. Alles wil ik nog eens afronden, mijn massageopleiding, mijn schrijversopleiding en de ICT-examens voor mijn werk en het liefst pak ik nog 6 hobby’s op. Tussendoor wil ik er zijn voor al mijn familieleden en vrienden en andere vage bekenden die op mijn pad komen en ineens hun levensverhaal vertellen. Ik blijf zoeken naar balans en vraag mij af en toe af waar ik weer eens moet beginnen. Mijn schrijversopleiding heb ik inmiddels weer opgepakt en het geeft mij enorm veel rust. Ik ben bezig met mijn passie, met mijn droom en krijg er energie van. Mijn huidige doel met de opleiding is een duidelijk plan te maken om een boek te schrijven, want een boek schrijven doe je niet zomaar heb ik gemerkt.