Dromen moet je leven

Soms zit ik mij echt een beetje zorgen te maken om mijn manier van leven. Mijn leven is namelijk wat afwisselender dan wat ik als ‘normaal’ beschouw. Ik pieker soms een beetje over waar ik over bijvoorbeeld twee maanden zou wonen. Of over hoe lang het zal duren, voordat ik eindelijk mijn eerste boek geschreven heb. Ik twijfel over aanbiedingen van fulltime banen met een jaarcontract die niet bij mij passen, maar me wel extra mogelijkheden geven. Ik trap dus bijna in die ‘maatschappelijke val’ van financiële zekerheid zonder mijn passie te vervullen, zodat ik niet meer af en toe met hangende pootjes bij mijn ouders aan hoef te kloppen voor een beetje geld. En dat ik niet meer mijn complete vriendennetwerk hoef te benaderen voor tips over waar ik de komende tijd kan wonen.

Mijn oom zei laatst nog: ‘je hebt er volgens mij wel zelf voor gekozen’, en hij heeft gelijk en als ik alles over zou kunnen doen, dan deed ik het precies hetzelfde alleen dan zonder een studieschuld op te bouwen. Ik wil zoveel mogelijk van het leven kennen en mezelf laten weten dat ik alles aankan. Ik wil mij in bijna elke persoon kunnen verplaatsen. Ik leef dit rare leven niet omdat het moet. Ik leef mijn manier van leven, omdat ik zo graag onafhankelijk en zelfstandig wil zijn, waardoor ik gek genoeg juist afhankelijk word van de hulp van mijn omgeving. Ik bedoel, ik kan weer terug naar mijn ouders, veilig en makkelijk. Hotel papa en mama waar ik geen boodschappen hoef te doen en waar zelfs mijn eten wordt gekookt. Heerlijk. Toch? En toch wil ik het niet. Ik ben niet te trots om terug onder moeders vleugels te gaan, maar wel te eigenwijs.

Soms maak ik me dus een beetje druk. Op andere momenten vraag ik me weer af waarom ik me druk maak. Ik bedoel, wat maakt het eigenlijk uit. Omdat we in Nederland een ‘normale’ levensinvulling hebben waar ik niet aan voldoe heb ik stress? Huis, werk, relatie. Voila, je hebt het op een rijtje. Allemaal schijnzekerheid, want alles wat je hebt kan je kwijtraken. Al heb je nog zo’n tof huis of interessante functie op je werk, wat maakt het uit? Morgen kan alles anders zijn. Maar morgen kan ik ook ineens rijk worden, een huis hebben of de liefde van mijn leven tegen het lijf lopen. Misschien heb ik dan wel rust, maar misschien word ik juist onrustig van al die vastigheid.

Stel dat mijn manier van leven nou normaal zou zijn, dan had ik ineens geen stress om mijn huidige situatie. Gewoon omdat het dan normaal is en niemand een oordeel heeft of vragen stelt. Misschien moeten we ‘normaal’ maar gewoon wegdoen, zodat we allemaal zorgeloos op onze eigen gekke manier kunnen leven. De een met (schijn)zekerheid en de ander zoals het op zijn of haar pad komt.

Goed, de zomer komt er aan en ik ben weer op zoek naar mensen die op vakantie gaan, zodat ik op hun huis of kat of welk dier dan ook kan passen. Mijn eerstvolgende zoektocht naar een woning gaat om de periode 15 juni tot 9 juli. Heb je tips?