Dromen moet je leven

Op 1 oktober 2016 was het autokopendag. Met drie broers moet ik toegeven dat ik best wel verwend ben. Als er momenten in mijn leven komen waarvan ik denk dat mannen er beter in zijn dan ik, dan heb ik er drie aan wie ik advies kan vragen. Toen ik mijn broers vertelde dat ik een auto wilde kopen had mijn ene broer binnen een paar dagen al een leuke auto voor mij gezien. Samen met mijn andere broer ging ik op een zaterdag testen of hij de auto goed genoeg voor mij vond. We crosten over het industrieterrein, waarbij mijn broer reed en ik er alleen maar naast hoefde te zitten. Hij trapte keihard op de rem en de auto slipte. Vroeger zou ik boos op hem worden met zulk rijgedrag, maar die dag was het voor mijn eigen bestwil en deed ik mijn handen voor mijn ogen in de hoop dat hij de auto zo snel mogelijk goed zou keuren.

Aan de garage vertelde hij wat er verbetert moest worden voordat ik hem mocht kopen. We gingen nog even wat andere garages af om te kijken of er nog andere auto’s waren die ik misschien zou willen of dat deze Peugeot echt mijn maatje zou worden. Er waren geen andere mooie auto’s op dat moment en mijn hart was eigenlijk al gestolen dus een week later mocht ik hem ophalen. Toen hij bij mijn ouders op de oprit stond heb ik hem even goed bekeken, want ik bedacht me dat hij nooit meer zo mooi zou worden als op die dag. Mijn broer poetste de zwartgeworden uitlaat van mijn glimmende monster met Coca Cola en ook dat begon mooi te glimmen.

Nu bijna 5 maanden later was het glimmen wel afgelopen en ondanks dat ik in oktober zei dat ik hem pas in april zou wassen, moest het nu toch echt gebeuren. Ik houd niet zo van auto’s wassen. Vroeger kreeg ik 5 euro van mijn ouders als ik de auto waste en toen ik iets groter was en het niet meer zo leuk vond kreeg ik 10 euro om gemotiveerd te worden. Tegenwoordig kan je voor minder dan 10 euro door de wasstraat rijden.

Ik heb komende week een afspraak in het Gooi en aangezien de mensen volgens het media-imago en boeken daar zo netjes zijn wil ik niet met een vieze, doffe auto komen. Na wat moed toesprekende woorden van mijn schoonzusje durfde ik de wasstraat in te gaan. Eenmaal aangekomen voelde ik angst, de eerste keer (alleen) mijn auto wassen. Ik vertelde de meneer bij het begin dat het mijn eerste keer was en ik niet zo goed wist hoe het werkte. Hij reageerde heel vriendelijk en ik mocht de band oprijden. Toen het sop op mijn ramen kwam besefte ik pas waarom ik zo bang was. Ik ben claustrofobisch en vind het verschrikkelijk om niet ver te kunnen kijken of niet te weten hoe ik zo snel mogelijk een uitgang gevonden heb. Even versterkte mijn angst, maar toen het eenmaal voorbij was kwam het gevoel van overwinning en was ik trots op mijn glimmende auto die weer net zo mooi was als toen ik hem kocht. Toen ik de binnenkant ging stofzuigen keek de vriendelijke man op een afstandje toe en stak hij vragend zijn duim op. Vol overtuiging stak ik ook mijn duim op en lachten we naar elkaar. Het was gelukt! Voortaan ga ik regelmatig mijn auto laten glimmen tijdens mijn anticlaustrofobie-therapie in de wasstraat.