In mijn hart ben ik geboren om te schrijven, boodschappen over te brengen, mensen te vermaken en ze aan het denken te zetten. Schrijven maakt me rustig en brengt orde in mijn hoofd. Toch denk ik soms: ‘zal ik er mee stoppen? Zal ik stoppen met mijn leven te delen met mensen waarvan ik van velen niet eens weet wie ze zijn?’ Soms denk ik dat ik al mijn energie moet gebruiken voor een fulltime kantoorbaan, zodat ik mijn studieschulden af kan betalen en op een dag een huis kan kopen.
Soms denk ik dat ik mijn broeken met gaten en verfvlekken beter weg kan gooien, zodat ik er iets professioneler uit zou zien. Maar volgens mij is die mode daar juist voor bedoeld, mensen mogen hun ogen nog verder openen. Een jongen in versleten kleding die op straat leeft kan bijvoorbeeld super intelligent en talentvol zijn. Een dame in een mantelpak zou onderdeel van een criminele club kunnen zijn. Het hokjesdenken en oordelen op uiterlijk mag nog wel wat extra vervagen. Als we mensen niet meer op uiterlijk kunnen beoordelen zijn we verplicht onze aandacht te richten op persoonlijkheid en dat is mijn ogen het belangrijkst.
Door de dingen die ik schrijf hoor ik vaak uit mijn omgeving: ‘Jij weet ook niet wat je wilt’. Maar als je naar je eigen leven kijkt. Doe jij het grootste gedeelte van de week wat je echt wilt? Doe je wat je leuk vindt? Of verspil je je talenten aan het uitvoeren van activiteiten die je geen energie (meer) geven? Als je iets doet wat je niet leuk vindt, maar omdat je je huur of hypotheek moet kunnen betalen of je imago hoog moet houden, ben je in mijn ogen een slaaf van de maatschappij.
Soms heb ik het idee dat onder andere de Nederlandse samenleving een beetje in de war is. Is het bijvoorbeeld niet absurd dat wanneer je niet uit een rijke familie komt een woning zo duur is, waardoor je verplicht bent om 30 jaar aan een hypotheek vast te zitten of aan je partner die je misschien al lang buiten de deur had willen zetten?
De afgelopen jaren heb ik steeds meer creatief denkende vrienden om mij heen verzameld die geen slaaf van de maatschappij willen zijn. Deze creatievelingen bieden mij ontzettend veel inspiratie. Zo heb ik een universitair opgeleide vriendin die net als ik ontslag nam bij de Gemeente Amsterdam. Nu is zij voor zichzelf begonnen zonder dat er echt een verdienmodel achter haar plan zat of zit. Je zou kunnen zeggen dat het wat naïef is, maar ik vind het super stoer. Ze zou een voorbeeld voor vele anderen kunnen zijn of in ieder geval voor mij om toch te blijven schrijven.
Risico’s nemen maakt je soms wat afhankelijk en kwetsbaar, maar probeer het zelf maar eens. Je familie of je vrienden zijn vaak veel behulpzamer dan je zelf denkt en anders kun je je altijd nog afvragen of het je echte vrienden wel zijn.
Ps. Ik heb bij de Spar, onze buurtsupermarkt, vliegtickets gewonnen en ga binnenkort voor het eerst met mijn moeder op vakantie. Terug naar Barcelona!!
Dromen moet je leven 