Voor het eerst sinds jaren is het rustig in mijn hoofd. 164 pagina’s heb ik geschreven over een deel van wat ik mij kan herinneren van mijn leven. Puzzelstukjes vallen op zijn plek. Ik begin te begrijpen waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt en waarom dingen zijn gelopen zoals ze zijn gegaan. Ik heb nog veel meer herinneringen, maar ik neem even pauze en ga weer verder met schrijven als ik in mijn volgende huis ben.
Na het vervroegd afbreken van mijn Spaanse avontuur belandde ik in Hilversum met een auto. Wat een vrijheid! Als ik op een dag weer eens geld heb wordt dat echt een ding wat ik ga kopen. Goed, in Hilversum dus. Ik ben veranderd. Ik hoef niets en kan puur leven op gevoel. Iets wat ik al heel lang even nodig had. De rust in mijn hoofd heeft uitwerking mijn gewoontes. Sinds mijn negende luisterde ik elke avond muziek om in slaap te kunnen vallen en mijn gedachten niet te hoeven horen. Inmiddels val ik al een aantal nachten zonder muziek in slaap. Ik kan voor het eerst ook alleen zijn zonder dat ik per se muziek moet horen. En terwijl ik al 4 dagen met blaasontsteking en koorts op bed lig voel ik mij niet meer eenzaam, zoals vroeger. Zal dit dan een omkeerpunt in mijn leven zijn?
Tijdens het schrijven van mijn eigen verhaal ontdekte ik dat mijn jarenlange onrust komt uit vertrouwen of nou ja uit gebrek er aan. Ik was het kwijtgeraakt, vertrouwen in mezelf, vertrouwen in relaties, vertrouwen in het leven, mijn leven. Op zich niet gek. Iedereen maakt dingen mee wat je vormt en wat invloed heeft op de keuzes die je maakt. Maar als je het ‘goed’ doet, verwerk je gebeurtenissen en kom je er overheen. Het inzicht wat ik in de afgelopen dagen heb opgedaan in mezelf is dat ik sinds het overlijden van mijn oma in 2008 mij liever niet meer aan mensen hecht, want je kunt ze kwijtraken. Misschien is dat wel een reden waarom zo vaak uit het leven van personen verdwijn, wegwezen voordat je je gaat hechten!
In het jaar 2016 ben ik me weer echt gaan hechten aan mensen, familie, vrienden, gewoon vanzelf. Of misschien wel door mijn opleiding van massagetherapie. Mijn verdoofde gevoel kwam weer in leven. Ik besef ineens hoe ontzettend belangrijk iedereen voor mij is en voel het verlangen naar mensen wanneer ik ze even niet gezien heb. Terwijl ik in Spanje zat had ik heimwee naar Amsterdam. Iets wat geruststellend nieuw voor me was. Ik heb nog nooit eerder heimwee naar Nederland gehad. Wel naar de mensen, maar nooit naar het land.
Soms raakte ik in de war, omdat mijn oude dorpse leven zo verschillend is van het leven wat had ik heb sinds ik ben gaan reizen en in Amsterdam ging wonen. Soms vergelijk ik mijn keuzes of worden mijn keuzes vergeleken met de keuzes die mijn vriendinnen uit het dorp hebben gemaakt of die mijn familie zou maken. En ik heb gemerkt dat dat een stomme vergelijking is, wat mij onnodig onrustig maakt. Ik wil het leven leven zoals ik het bedenk. Mijn keuzes maken zonder te veel weerstand en fouten maken, terwijl anderen ze al aan zien komen. Lekker impulsief en reizen wanneer ik reizen wil en kan. Ik wil zoveel leren in mijn leven als er te leren valt in een mensenleven. Maar vanaf nu zal ik het stap voor stap doen of stiekem een beetje door elkaar, maar niet meer alles tegelijk. Perfectionisme een beetje loslaten.
Dromen moet je leven 